لعنت به زخمایی که جا مونده

رو قلب ِ حرفایی که جون دارند

اون واژه­ها مُردند تو ذهنم

این واژه­ها رنگ ِ جنون دارند

من از سکوت ِ سرد لبریزم

وقتی زمستون روی لبهامه

فکر ِ نموندن مثه یک باتوم

رو شست ِ خون­آلود ِ پاهامه

یک نخ همیشه بین ِ آدم­هاست

از روی ناچاری به هم وصلن

از هرکی بیزاری با قلاّده

دست ِ تو رو به گردنش بستن

شاید که فرق ِ ما دوتا اینه

دستای من قَدرت رو می­دونن

حتّی اگه قلاّده خونی شه

دستای من پای تو می­مونن

گفتی که گرگ از توبه می­ترسه!

شاید برای ترس از مرگه

اما امید ِ گرگ هم شاید

به فصل ِ آخر... آخرین برگه

برگی که رو این شاخه جا مونده

گاهی برا تو زندگی میشه

من آخرین برگم  که می­جنگه

با ضربه­های کاری ِ تیشه

دنیای کوچیک ِ تو بازاره

چوب حراج ِ آبروت سنگین

خیّاط می­اُفته داخل کوزه ش

یک روز ِ ابری، لحظه­ی غمگین

این چار دیواری برای تو

خوشبختیات با من برابر نیس

شاید که این، اون آخرین برگه…

که واسه­ی من برگ ِ آخر نیس

شاید که فرق ما دو تا اینه

دستای من قدرت رو می­دونن

حتّی اگه قلاده خونی شه

دستای من پای تو می­مونن