به سر دست گرفت آن سمن و نسترنش

ثمر نورس و سودای دل خویشتنش

شیرخواری که به شش ماهگی اش شور افکند

کرد غوغا به سر دوش پدر، تاختنش

دوش تا دوش به معراج شهادت می بُرد

گوش تا گوش رها ساخته از انجمنش

یک قدم داشت که تا آیۀ بَلِّغ آید

او علی بود به دست نبی و بت شکنش

خواست طفلش که سخن گوید از اسرار ولی

تیری از هر سه جهت بست به سرعت دهنش

راز پنهان به تبسم به پدر کرد عیان

تا به گلخندۀ خود شعله زند جان و تنش

پدرش خون گلویش به سماوات افکند

در همان حال چنین بود ندا و سخنش

«یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش

می سپارم به تو از چشم حسود چمنش»*

چون که در محضرت ای دوست، بلا خوش باشد

سرفرازم به تو تقدیم نمایم بدنش

* بیت داخل گیومه از مرحوم حافظ شیرازی است.

 اسفند 1389،  ربیع الثانی 1432

هدیه به روح شاعر توانا مرحوم حسین امامی (امامی)

zamzameashk.blogfa.com/