مجموعه شعر «اصلا مهم که نیست»،عليرضا بهرامي مشتمل بر 50 شعر سپید، 10 شعر نیمایی است كه در 88 صفحه و شمارگان 1100 نسخه با قیمت چهار هزار تومان ازسوی نشر آموت عرضه شده است.
 

اسمع و افهم:تفوق معنا بر زبان

آيدين ضيايي/نگاهي به مجموعه شعر "اصلا مهم كه نيست" عليرضا بهرامي

"شاعر در تمام طول زندگي خود،در فرايند كنش و واكنش فراگير با محيط خود،واژگان را دريافت مي دارد و آهنگ بخشيدن به آن ها را فرا ميگيرد و كاربرد اين واژگان و اين آهنگ ها را در سخن دروني خود مي آغازد ،سخني كه به ياري آن به انديشه مي پردازد و به خود آگاهي دست مي يابد –حتا هنگامي كه آشكارا سخن مي گويد." ميخائيل باختين 
شعر فارسی دوران بحث‌برانگیزی را پشت سر می‌گذارد. پس از هیاهوهای بسیار دهه‌ی هفتاد و مطرح شدن نظریه‌ها و نِگره‌های مختلف،اکنون شعر دارد روند معمولي را طی می‌کند. تمایل به سادگی و فاصله گرفتن از بغرنج گویی، از مشخصه‌های شعری امروز است. شعر امروز با مخاطب‌شناسی و نیازسنجی ، با رويكرد ساده اش به دنبال باز آفريني و بازيافت وضعيت نوستالژيك و تنها راه نجات ش سنگر گرفتن پشت مراجعات استعمال نشده اش است.مراجعات توجه نشده اي كه از شدت دم دست بودگي به چشم نمي آمدند و فقط با ذره بين مورد توجه واقع مي شوند.ولي توجه به تنهايي نمي تواند متوجه باشد يا اگر متوجه شد براي اين توجه كاذب ي كه جذب و جلب حداكثري را دارد ،از داشته هاي زباني و ساختار هايي در زبان غفلت كرده و اين توجه را با آن غفلت طاق زده است.
1-مجموعه شعر "اصلا مهم كه نيست" به نظر مي رسد اين ساده نويسي و انتقال معنا را به عنوان عنصر اصلي شكل گرفتن اش پذيرفته و به كار بسته است. من با ورق زدن این کتاب با یک هوای تازه مواجه شدم اما نه‌چندان غافلگیرکننده.بهرامي توانسته موضوعات دم ‌دستی را از دم‌ دستی بودن نجات داده و از شعر متفاوت دور کند.در اين مجموعه ما با اشعاری مواجهیم كه زمام اختیارشان را به دست تصاویر سپرده‌اند. شعرهایی كه در آن‌ها با جریان آزاد تخیلی روبه‌روییم اما اين آزادي در تخيل منجر به از هم گسیختگی مبنای منطقی سطرها و تصاویر، عدم انسجام كلیت اثر و گریز از گزینش دستوری و نظم طبیعی جمله‌ها نشده است.
تصاوير اين مجموعه به دو گروه بكر (نوآفرید) و پیشینه‌دار (بازآفرید) تقسیم مي شوند.اما اين تقسيم بندي به مساوات نيست چون غلبه ي تصاوير پيشينه دار بر تصاوير نو بيشتر است و از اين روست كه تصاوير اين مجموعه بيشتر به ياد آوري و ارجاعات مقيد است .البته اين كم بودن نو آفريده ها به اين معنا نيست كه تصاویر بكر یا نوآفرید كه حاصل ابتكار و خلاقیت شاعرند و تصاویر پیشینه‌دار و بازآفرید كه حاصل بازآفرینی بن‌مایه‌ها هستند به ضعف يا قوت شعري و شاعري بسته باشد .
در اشعار اين مجموعه شاعر كم ‌تر دغدغه ‌ی زبان، فرم و تكنیک را داشته، و یک ‌دستی و روانی زبان مدیون تعادل و میانه‌ روی شاعر است، چرا كه برای بیان اندیشه ‌ای پرورده، زبانی ساده و بی ‌پیرایه را بر می‌گزیند و از افراط و تفریط‌ها می‌پرهیزد. از این منظر مقدم بودن و تفوق معنی بر زبان و پرهیز از بازی‌های زبانی، شعرهای این مجموعه را، با ميانه روي و محافظه كاري در زبان و نزديك شدنش با شعر مرسوم امروز مواجه كرده است. تصویر سازی‌ها و تخیل نیز به تبعیت از زبان شاعر و پایبندی به آهسته و پیوسته رفتن، ما را دچار شگفت‌انگیزی و تعجب نمی‌نماید بلکه بیش‌تر تصورات موجود در ذهنمان را به یاد می‌آورد.
به نظر می‌رسد بهرامي در اين مجموعه دغدغه‌ ی چیدمان واژه‌ها را همواره مد نظر داشته تا شعرش بین رعایت کارکرد هنر و فهم مخاطب سر گردان نماند، لذا حاصل این دغدغه یا مآل اندیشی، درون‌مایه‌ی بیش‌تر شعرهای این مجموعه را تابع افکار عمومی و گسترش مکانیسم‌های انتقادی قرار داده است و از اين روست كه یکی از خصوصیات منحصر به فرد این کار شریک ‌شدن مخاطب در بازتولید حلقه‌ها ، شکل‌ها و فرم‌های تولید شده توسط شاعر است. اما لذت گذر از حلقه‌ها و فرم‌های شخصی و فردی نیز به همان اندازه گذرا و فرّار است.
تنهایی انسان،مرگ ،تقدیر ،ناامیدی ودلتنگي مبانی اندیشه‌هایی هستند كه بر اغلب اشعار معنا و تصوير‌محور این مجموعه سایه افكنده‌اند. مواجهه‌ ی شاعر با محیط پیرامون‌ اش، هنگامی كه نمی‌تواند با آن كنار بیاید و آن را بپذیرد، مواجهه ‌ی شاعر با دلگیری از زوال طبیعت، گله‌مندی از تنهایی و از تقدیری كه مثال تقدير لوكوموتيوران پير دليلي براي لذت از مناظر تكراري ندارد كافی ‌ست تا شعر شاعر را سرشار از اندوهی گزنده كند.
در شعرهای این مجموعه، ارجاعات خارج از متني هم وجود دارد که این‌ها گاهی خارج از محدوده‌ی جغرافیایی را در بر می‌گیرند و بهرامي در آن ها حدود جغرافيايي ديگري را مي آزمايد.در این فضا نیز شاعر طبع ‌آزمایی نموده تا شاید بتواند عناصر و المانهايي فراتر از سرحدات ذهن جمعي ايراني را به شکل عینی در شعرها به ظهور و بروز بکشاند.
2-"نکته بسیار مهم این است که تخیل اولیه مکانیسمی غیر ارادی دارد؛ حال آن که تخیل ثانویه به صورتي ارادی و آگاهانه با استفاده از محتویات تخیل اولیه دست به آفرینش مثلن یک اثر هنری می‌زند. تخیل اولیه دریافت‌کننده و تخیل ثانویه آفریننده است". به شعرهاي اين مجموعه بازگرديم:
وقتي زبانی یکدست و تخیلی یکنواخت و کم فراز و نشیب است تصور ساده نويسي اجتناب ناپذير مي شود و وقتي داريم از اين سادگي در نوشتار حرف مي زنيم بايد حدود و ثغور آن را هم بكاويم .اگر بپذيريم كه اشعار اين مجموعه به خيل اشعار محافظه كار امروز پهلو زده بايد به دنبال عنصري متمايز گر بگرديم وگرنه با مجموعه اي يكسان و يك شكل مواجه مي شويم و به تاني از آن پرونده ي مجموعه را به رقت انگيز ترين وجهي مختومه اعلام مي كنيم.
توجه كنيد كه با نسخه ي "اسمع و افهم" نمي توان به شكل كاملي همدل بود بلكه بايد چيزي بيشتر را هم مورد مداقه قرار داد تا بتوان عامل و عنصري برجسته و فربه كننده را از ميان سير عادت و مونوتن شدگي بيرون كشيد .به شخصه به دنبال بزنگاهي بودم كه از ميان اشعار اين مجموعه به عنوان دستمايه اي براي نقطه ي آژيدن مورد توجه قرار دهم .از آنجايي كه سادگي مي تواند به سوء تفاهم ساده و سهل انگاري منجر شود پس اين مجموعه لبه ي تيزي را براي عبور از اين گذرگاه پر خطر برگزيده است چون ساده نويسي دو سمت ساده انگاري پيش از خود و -به چشم نيامدن از فرط سادگي- بعد از خود را دارد فقط در نقطه ي مركزيت يافته اش است كه خوديت ش را به نمايش مي گذارد و مسير خودش را از آن دو منفك مي كند.اين بزنگاه اگرچه شامل همان سطر هاي درخشان لابه لاي اشعار هم مي تواند باشد با اين حال مصداق كاملي دارد كه در شعر "زخمه" ديده مي شود اين شعر مي تواند نماينده ي همان بزنگاهي باشد كه شعر ساده نويسي شده را از خيل ساده انگاري هاي مرسوم جدا كند و تمثل كاملي مي شود براي مرزبندي شعر امروز ايران...