آسمان بیدار کرد از خواب خوش خورشید را
عشق زد بر گردنش یک رشته مروارید را
 
 
عطر نرگس ها وزید وبازباران خنده کرد
مست کرد از گوشه ی هرنغمه اش ناهید را
 
 
باد  بر گیسوی باغ انتظارش شانه زد
تا به رقص انداخت موجش شاخه های بید را
 
 
 
ماه پشت پرده بالا زد حجاب ابر را
تا زمین بهتر ببیند آنچه می تا بید را
 
 
چند قرن است این غزلها ازبیانت عاجزند
واژه ها وا کرده اند اینجا لب تمجید را
 
 
ای یقین محض هرکه پشت در جامانده است
میرسد روزی که می کوبد در امید را
 
 
آه ! وقتی لحظه ی تحویل دل ها باشی و...
بااذان خود گواراتر کنی این عید را
 
 
من کلاس اول شعرم  اجازه یک سوال
می زنی بردفترم با مهر خود تایید را؟                زهرامحمودی