شــاعر شـده ام  با غـزلی سـاده بمیرم
کاری که غـزل دسـت دلم داده بمیرم
 
ازحـلقــه ی چشم سیـه و پیچش مویش
هی تاب خورم تا به تب افتاده ، بمیرم
 
پایان که نـدارد ســفر عـشق ،  ولیکن
ترسـم نرســم ، اول این جاده بمیــرم
 
  گفتـم که نمیــرم اگر از شـرم نگاهش  
نـــزدیک لبش بی غزل و بـاده بمیرم
 
فنجـان غزل پر شـده از قهوه ی قاجار
از بیـــم  رقیــبان ، خودم آزاده بمیرم
 
 در بند ِ نمردن شـده ام تـا من ِ انسـان  
مشـتـاق شـدم  مثل ِپـری زاده بمیرم