عشقت به من آموخت که خاموش نمانم

در وحشت ِ پیش آمد و پاپوش نمانم

باری که محول شده بر دوش من و ما

انصاف در آن است که بی دوش نمانم

با مردمت ای خاکِ گهربار چه کردند!!

سخت است در این فاجعه مدهوش نمانم

اندیشه ی بیدار تو در بند ِ زمان است

شرمنده از  آنم که کفن پوش نمانم

امروز که بیداری ما شرط حضور است

از خواب بپا خیزم و خرگوش نمانم

حق است در این معرکه ی ظلم ستیزی

بشتابم و بی جوهر و منقوش نمانم

ای موطن من جان و سرم پیشکشت باد

آموخته ام , از تو فراموش نمانم

مرگی که به راه تو مرا تنگ بگیرد

ننگ است که در حسرت آغوش نمانم