ای دوتا مصراعِ ابروهات ،کوتاه وقشنگ

سرزده از موجِ مویت مثنوی ها رنگ رنگ

هـا ،مگر تو لب به آب ِرودِ آبادی زدی

پرشده لیوان رود از شربتِ توتِ فرنگ

گلپری، حالا بیا مثل زمان بچه گی

روبه روی خانه تان یک دور بازی ،هفت سنگ

ازهمان اول بدم می آمد از قایم باشک

لحظه ای گم می شوی دل میشود یک ریز تنگ

هرزمان که با تو بودم در مسیر عاشقی

ناکسی پیداشد و در راهِ مان انداخت سنگ.