خنده ي مستانه شد، روي لب عاشقان@ گل پسري آمده، امير عشق جهان@

فاطمه شادان بود، حيدر و محمود هم@ امين وحي آمده، ز اوج هفت آسمان@

خداي تبريك گفت: اسم نهادم بر او@ چو ابن هارون، شبير، فقط حسينش بخوان@ 

نور من است اين حسين، خون من اندر رگش@ كشتي راه هدي، راحت روح و روان@ 

چشمه ي خورشيد شد ، مات ز رخسار او@ گشته چو يك جلوه از نور حسيني عيان@ 

گنبد سبز كبود، با همه ي وسعتش@ جلوه ندارد بَرِ ، قبه ي سلطان جان @