سلام
سلام
و بسيار سلام...
از همه دوستاني كه شعر قبلي را نقد كردند تشكر مي كنم....

تصور كن صدايت مي زند ياري كه در پيش است

دلت را مي برد هر بار دلداري كه در پيش است

تصور كن كه با شوق فراوان ساك مي بندي

به عزم لحظه ي زيباي ديداري كه در پيش است

بيابان تا بيابان صخره و سنگ است در راهت

ولي پروا نداري از هر آزاري كه در پيش است

تمـام غصه هايت را به روي دسـت مي گيـري

كه بگذاري شبي در دست غمخواري كه در پيش است

تصور كن تو حاضر، راه حاضر، ميزبان و خانه اش حاضر

دلت سرمست از  اقبال بسياري كه در پيش است؛

ولي... ناگاه درها را به رويت قفل مي بندند

چه خواهي كرد با اين قفل زنگاري كه در پيش است؟!