حال و روز مرا که می‌دانی

از نگاهم نگفته می‌خوانی

بس که رنجیده‌ام، شکسته شدم

مثل خط‌های روی پیشانی

چهره‌ام شرمگین و مسخ شده است

پشت این دست‌های سیمانی

زیر آوار مانده تاریخم

ـ قلعه‌ای در هجوم ویرانی ـ

مثل اسفندیار، مغمومم

مثل مسعود سعد، زندانی

شاعری از دیار منزوی‌ام

وارث صدغزل پریشانی

دل ‌بریدن، چقدر دشوار است!

دل ‌سپردن؛ ولی به آسانی

دل به هر کس سپرده‌ام، تنها

تلخی‌اش مانده و پشیمانی

دلخوشی‌ها همیشه کوتاهند

درد دل‌ها همیشه طولانی

مرگ هم سایه‌ای است پشت ‌سرم

خسته از روزهای پایانی

مربع

آمدم درد دل کنم‌‌ دیدم

تو فقط روزنامه می خوانی...