سری بـه دفـتـر شعرش زد و دری رقصید
و واژه هـای قشنگی کـه بـنـدری رقصید

کسی درست کـنـار اتـاق ذهنش بـود
چقدر نـاز.....چه شیرین و دلبری رقصید

تمام کـوچـه پـر از ازدحـام پنجره شد
درون سینه ی دیـوارهـا دری رقـصـیـد

شبی که پرده ی خوابش تلو تلو می خورد
شبی که بـاد زد و پـرده سرسری رقصید

دوبـاره مـاه و ستاره بـه دیـدنش آمـد
دوبـاره داخـل این کوچه چون پری رقصید

بـرای ثانیه ای سمت مـن نگاه نـکـرد
چه روزها که بـه چشمان دیگری رقصید

و رود شب بـه دل تار موی او می ریخت
چـه طعنه ها زده بـر رنگ روسری رقصید
 

اردیبهشت 92-سعادتخانی/اردبیل