چقدر ميهماني براي مرگ
چقدر كفش هاي بي صاحب
رفتن هاي بي برنامه
دوستت دارم هاي نگفته
اين اعتقادت به فال قهوه عاقبت
در ابر و بادِ اين زندگيِ رو به مرگ
همه خاطراتمان را تلخ
همه روزهايم را سياه كرده است
چقدر شعرها كه نگفته مي ماند
هر روزِ اين عبورِ غريبانه
براي ميهمانيِ مرگِ روزانه ات
چه زخم ها كه نمي خورم
در خيال پردازيِ كودكانه ات
تا كه لكه هاي خون مرا شبيه مي كني
با روياي بي رحمانه ات ...
چه چشم هاي در زنجيري
صبرهاي اهل پرخاشي
بي هوا بريز اين اندك اندك من و مرگ را
دريا كن اين فنجان ساده را
اين لحظه لحظه شوق مُردن را
فنجانِ لبريزِ اتفاقي كن
اين خسته ترين شعر عاشقانه را
هر روز و شب
با لحن و واژه اي غمگين تر از قبل
با چشم هاي پراز خون مي نويسم

2013/08/04
02:20