يك كاسه درد
يك استكانْ خونِ دل بريز
افطار نسل مرا
اي صبورجان
از اشك خوب خودت
بانمك بكن
من دردِ كوچك دستانِ غربتم
دلگير
خسته
غزلخوان
غريبه ام
افطارِ نسل مرا خونِ دل بريز
اين روزهاي عطش
روزگار مرگ
لطف نگاه خودت را به من بده
من دردِ فصلِ زمستانِ بوسه ام
سوگند بوسه گاه خودت را به من بده
افطار نسل مرا قتلگاه كن
با من جنگ
با خود انشا بخوان بگو
با عشوه اين سخنِ آشنا بگو
كشتند در قبليه ي ما عاقلانگي
اين قصه را مدام بي صدا بگو
در شهر هي مراسم افطار مي دهي
در سينه ات هميشه مرا
تاب مي دهي
بر يك مناره بشين تا خدا خداست
حلي علي عمل العشق دم بگير
يك استكان
خون دل تازه دم بكن
افطار نسل مرا تلخ تر بريز
مسجد بيا نماز جماعت بخوان برو
قران بخوان به مصحف دوزخ برس بکو
اين درد تا قبيله ي انسان رسيده است
اين قصه غم شد و پايان رسيد است
افطار نه
لب خشكت معطر است
دريا بپاش سمت خدا تشنه تر بگو
بر نيزه مي نشيني و افطار مي كنم
من تشنه تر ز تو افطار مي كنم
بي دست بي سر و پا زودتر بيا
سوگند مي دهمت زودتر بيا
من تا سحر غمينم و تا صبح روزه ام
افطار نسل مرا زودتر بيار


2013/07/28
02:02