آن‌سوتر از آن سو

از باران ابري دلم

عطر بهاري نگاهت مي‌ريخت.

نوازشت مي‌بوييد

شكوفه‌هاي درخش تالابِ چشمانم را.

آن‌سوتر از آن سو

بودنم

          در دنياي بي‌تو

لبخند گلسنگ بود و اشك گُلفَهشنگ[1]

و رنگين‌‌تر از رنگ‌ها و

                             سنگين‌تر از سنگ‌ها.

كسي نبود

آشنا‌تر و بيگانه‌تر از خودم.

نه يك دوست نمايانم بود،

                   نه يك دشمن پنهان.

من خودم را

به زهر خنده مي‌كشتم

و با نوش‌داروي گريه زنده مي‌كردم.

آن‌سو‌تر از آن سو

نمايي

روشني‌ريز

          از جمال معشوق ازل

در صورت توام مي‌تابيد

و روحم را مي‌آذرخشيد

در بازتاب برق ديدارت،

و گوهر چشمانم را حل مي‌كرد

در اسيد سرشك.

من،

ذرّه ذرّه

واكنش هستۀ خلقت

و جاذبۀ مغناطيسي وحدت را به سر مي‌بردم.

آن سوتر از آن سو

عارفانه‌ترين تواضع

از مسلك بيشه مي‌سبزيد.

شريعت درخت و گياه

تور

          در احساس شاخ و برگم مي تنيد.

من،

در سبزِ سلوك،

سالِكي بودم

                   خاكين‌رخ و سفالين لب،

خرقه‌پوشي

          از عكس ماه و عطر سپيده،

و ژنده‌پوشي

از روشناي برف و رنگ علف.

نور

از كفِ برگ مي‌نوشيدم

و آب

                   از نايژۀ ريشه.

خانقاهم بود

كاواكِ پيرِ درختان،

                   يا شيخ‌الشيوخ جنگلستان،

كه مرا مي‌ارغشيد

در گلباد ذكر زمين و آسمان‌ها

و مي‌خروشيد مرا

در بزم صوفيانۀ سوفيتُرغَيْ‌ها[2]

آن‌سو‌تر از آن سو

مي‌زيستم

در ادراك «دل به يار و تن به كار»؛

سبد سايه مي‌بافتم و

                             تورِ عنكبوتي،

كه صيد كنم ماهي ماه را از زلال حيرت آب.

خوشه‌چين راه كهكشان بودم

          و خرمن‌كوب خرمن انجم.

آن‌سو‌تر از آن سو

فقرم غنا بود و

غنايم اهدايي

                   عناصر و مواليد را.

حتّي،

مژگانم نيشِ خار

و شبنميِ اشكم

                   گوشوارۀ گل.

تلاوت زنبور

مي‌جبيد

          شيره‌هاي شكوفۀ ذوقم را

و لابۀ جِرْجِرَك‌ها مي‌درخشيد در اشكم.

كبك‌ها مي‌نوشيدند

آب از چشمۀ چشمانم،

چرخ ريسك‌ها

با چرخ سرم مويه مي‌رِشتند.

آن‌سوتر از آن سو

سوي بي‌سو بود،

كه نسيم بودنت

          مي‌وزيد

                   در نبودن،

و نكهت بهاريِ نگاهت

از مظهر حضور

تا محضرِ ظهور.

2/2001