« ستایش »

 
خدایا ! آفریدی جسم و جان را
همه زیبایی و راز جهان را

امید و شادی و عشق و وصال و
فراق و یأس و غم های نهان را

کریما ! چون توئی از عشق لبریز
بنوشان از وصالت تشنه جان را

به باران محبت آشنا کن
دل پر سوز چون آتشفشان را

غبار از خانه ی دل پاک فرما
و از رخ تیر ه گیهای زمان را

عطا کن بر ضمیر بی فروغم
همه شادابی ذوق جوان را

خداوندا ! توانی ده که با تو
نمایم گفتگو شب تا اذان را

بگویم در نماز عشق با تو
ستایش های بی حد و کران را

الها ! پر کن از بال ملائک
فراخ سینه ی هفت آسمان را

و راه نور بگشا بر دل ما  
مسیر پر زدن تا کهکشان را

بخوان دل را به درگاهت که با جان
ببوسم آن یگانه آستان را

من نادان چه می گویم ؟ خدایا !
توئی غالب همه بعد و مکان را

تو با من چون رگ گردن قرینی
چه حاجت جستن نام و نشان را

اگر دارم به درگاهت گناهی
ببخشا این دل بی آشیان را

قسم بر سوز دل های پریشان
عطا کن حاجت این ناتوان را

نمی آید کم از گنج عظیمت
اگر بخشی کمی از بیکران را
 
 
زهرا طاهرزاده فرد