يك بليط سفر تا شده در دستانش
پيرزن... شوق سفر... حسرت بي پايانش...
خواست حرفي بزند حال و هوايش نگذاشت
بغض كِز كرده در اعماق صدايش نگذاشت
خواست تا پر بكشد سنگ به پايش بستند
رفت راهي شود... آن سنگ ِ به پايش نگذاشت
گرچه "بي صبر"نبود اما در آن ساعات
شوق ديدار كسي صبر برايش نگذاشت
يك نفر برد دلش را به خراسان ِرضا
برد اما به عوض هيچ به جايش نگذاشت
مانده بود آن شب بي هيچ چه بايد بكند؟!
گفت مي ميرم... تاثير دعايش نگذاشت...
چشم او خيس تر از حادثه ي باران بود...
موقع بدرقه ي دل همه جا طوفان بود
رفت لب تر كند از چشمه ي "اسمال طلا"
حسرت ديدن ايوان طلايش نگذاشت
خواست لب باز كند ... شكوه اي آغاز كند
يا كه چيزي طلبد... باز حيايش نگذاشت
يادش آمد همه ي عاشقي اش را... گله را،
شوق يادآوري خاطره هايش نگذاشت
رفت بيرون بزند از خود و آواره شود
لذت ديدن آن صحن و سرايش نگذاشت
گفت خواب است... خيال است... ولي اينها را
از خودش ديد ابدا پاي رضايش نگذاشت
گفت مي ميرم اگر باز خيالات است اين...
من و پابوس رضا؟! آه! محالات است اين...
اين سفر از دل بود و سفر ِبا پا را
گاه گاهي قدَرش گاه قضايش نگذاشت
نكند قسمت او نيست به مشهد برود؟!
باز هم حال خوش اين فكر، برايش نگذاشت
نكند رانده شده...؟! يا كه خدا از آغاز
سهم ِپابوسي در سنگ بنايش نگذاشت؟!
گفت اين بار به پابوسي او خواهم رفت...
آرزويي كه نفس باز برايش نگذاشت...
بند آمد نفسش... بغض، گلوگيرش شد
خواست لب باز كند حال و هوايش نگذاشت...
باز در تاب و تبش مانده و مي آيد صبح...
هق هق نيمه شبش مانده و مي آيد صبح...