«آه اى شراب كهنه!» مرا  تازه‏ تر  بنوش^[1]
با اين خيالِ خسته، بيا  ساده ‏تر  بجوش
 
تلخم، درست مثلِ همان طعم تلخِ تو
شيرين ‏ترينِ  جانِ مرا، جان من! بنوش
 
دنبالِ  كودكانه ‏ى   پس‏ كوچه‏هاى  دور،
با يك لباسِ تازه بيا، نو ... برم بپوش
 
وقتى كه «دشتِ لاله»^[2] و «ارژن»^[3] قيامت است،
وقتى كه  زنده ‏رودِ  من، افتاده از خروش،

از بوى عطر پيرهنم، قمصرى به پاست
اى شامِ دشتِ «درده»^[4] و پايانِ عيش و نوش!
 
پايانِ داستانِ مرا جورِ ديگرى،
بنْويس و روزنامه كن و رايگان فروش