آن که گیسوی پریـــشان تو را بست به هم
           من و دل را به غـم و هـجر تو پیوست به هم

در شگفتم که چسان طره موی تو و هــــجر
          داده اند از پی قـــتل چو منی دســت به هم

جـمع اضـــداد محــال است ولی در عجـــبم
           که چه کس هـــجر تو را با دل من بست بهم

دل و هجران تو چون جام شرابی است زلال
          که بدادنـــد دو دلـــــداده ســــر مست به هم

کامرانی هـمه در عــــــشرت پنهانی نیست
          گاه در هجر و دلی هست که بسته است بهم

شیشه عـمر من دل شده را هجر شکـست
          یافت هم می نشد آنکس که زند بست به هـم

هــــمت خویـش بنـازم که زدم بــست مـدام
          شیشه عمر که از هجر تو بشکست به هم

دوش تا وقــت سـحر مرغ بیاســود و شـهاب
          دیده اش از غم و هجران تو ننشست به هم


                        یازدهم اسفند ماه 1384