سياهي هستم از آفريقا
  با دندانهايي سفيد و لبهايي برآمده و دهاني سرخ
كه عطر گل محمدي
          ديوانه ام مي كند.
كوهي
  كه هر لحظه امكان آتش فشانش مي رود
اما
آرام در خيابان راه مي روم
با اتوبوس
به مركز خريد منهتن مي روم
و حتي گاهي
مجبورم مكدونالد بخورم 
تا شهروندي عادي بنظر برسم
گاهي به سومالي فكر مي كنم
گاهي به برجهاي دوقلو
گاهي
با ماهواره اي به كل جهان سفر مي كنم
از اطاق كوچكم
كه با خيزران ساختم
در حاشيه شهر
مثلا
يك شكم سير براي اتيوپي گريه مي كنم
و اندوه مضاعفي 
به سراغم مي آيد
وقتي مي بينم
       به گل ها شليك مي شود.
سياهي هستم از آفريقا
  كه دهانم طعم جهاني مي دهد
   و افق هاي روشن كبوتر را
                             مي بينم.
گاهي
به دوچرخه اي فكر مي كنم
         با پرچمي سفيد
كه با آن مي شود از مناطق جنگي عبور كرد
گاهي
به سفره اي فكر مي كنم
به وسعت آفريقا
كه سفيد پوستان زيادي را سير مي كند
                                    با گارسونهايي سياه پوست.
من براي نلسون ماندلا
مرگي آرام را مي خواهم
در اين هياهوي بيهوده ي جهان
وقتي صداي تير
خواب كودكان را پريشان مي كند
و قاچاق انسان
 راحت تر از حيوان است.
من به آپارتايد جهاني فكر مي كنم
به چيزي فراتر از
                   آفريقا...


مجتبي اصغري فرزقي (كيان). مشهد
وبلاگ: http://mo1351.blogfa.com/