در مسیرِ آدم از روز ازل غم سبز شد

زخم خورد و بعدش از امّید، مرهم سبز شد

تا که در باغ خدا بذر محبّت آب خورد

خاک را ترکاند و خوشه خوشه آدم سبز شد

کاش باران بود و انسان می شدیم از برکتش

آسمان آماده بود و قطره، نم نم سبز شد

چشمه آمد زیرِ پاهای کسی جریان گرفت

بینِ راه عشقبازی بود زمزم سبز شد

قهوه ای نه! زاغ نه! مکثی خدا کرد و سپس

رنگ چشمان بهشت آرام و کم کم سبز شد

بعد قلبم را به دستانش گرفت و خیره شد

رفته رفته چشم اندازِ جهانم سبز شد

دل به او دادم چه جایی بهتر از هفت آسمان

چشم چرخاند و... خدای من! جهنم سبز شد!

مرضیه عاطفی/ سمنان