این شعر با گدازه ی آهن برابر است

با شور جانگداز تو درمن برابر است

رسم است جان و دل بدهند آ گهان شهر

جایی که  قدر موعظه و فن برابرست

دل داده ام به سلسله موی سرکشِِ

مردی که با شکسته ی یک زن برابر است

فرمان نمی برم مگر از شرق چشم او

عصیانگری، و موعظه دادن برابر است 

از شرم روی اوست که طغیان نمی کنم

دل دادن و کشیدن دامن برابراست

هندوی زلف اوست که بیداد می کند

بودایی و مجوس و برهمن برابراست

شاید حیا کنم که بگویم از آه  و اشک...

این شرم، با برهنگی تن برابر است 

کتمان نمی کنم چه کشیدم به دین عشق

پوشیدگی و شرک مبرهن برابراست

در رقص آ تشم به هوای شکفتنش

در  مهر دوست،  آ ذر و بهمن برابر است

 
.