پا از گلیم خویش فراتر گذاشتیم

جلدیِ خود به پای کبوتر گذاشتیم

راه بهشت گمشده پیدا نمیشود

تا پشت، روی تیزی خنجر گذاشتیم

قسمت نبود شهرکی از هفت شهر عشق

وقتی بر اشتباه زمین سر گذاشتیم

عیب است آرزو به جوانان قبول کن

از بس که را به راه، قلندر گذاشتیم

عمری نشسته باد هوا میخوریم و کی،

پا جایِ پایِ سرو تناور گذاشتیم؟!

پُر بود دست پنجره از یاکریم ها

کَندیم و جای آن در و پیکر گذاشتیم!

مرضیه عاطفی/ سمنان