بی باک تر از اشک توام دیده گواه است
افتاده ام از چـشم تو یـا حُقه ی آه است؟
 
دلـدادگی امّا ،  همــه ی باخـتنم نیست  
بازیـگرِ  این بـازی پُـر غصـه، نـگاه است
 
لب می گزی از حرمـت ِ لب چیدنت امّا
در باورِ من خوردن ِ این بـاده مباح است
 
غم خوردن ِعشـقت  همه شـادی دلم بود
آواز قشـنـگی که مخالف بـه سه گاه است
 
مهتـاب غـرورت بـه شـب آویـخـته لیکن
تـقدیرِ پـلنـگِ دل من حسـرت ماه است
 
پیموده ام آن مرحله ی ِ سـخت رسـیدن
شب های پر ازدلهره ! ... هنگام پگاه است
 
من بغضِ شـکوفـا شـده ام حوصله ای کن
بی باک تر از اشک تو ام دیده گواه است
(رضا محمدصالحی)