پر زد دلم به سوی تو خورشید، ناگهان

تا آسمان چشم تو را دید، ناگهان

حل شد تمام مسئله ها در دلم... دلم،

تا عشق را ز چشم تو پرسید، ناگهان

تاریک بود وقت جدایی و چشم من

 از دوری نگاه تو ترسید... ناگهان،

مرغ تبسم از لب آیینه  پرکشید!

بغضم درون آینه ترکید، ناگهان

آوار شد عمارت تلواسه بر سرم!

- کانون دل، پس از تو که لرزید- ناگهان

گل داده بود در دل من بذر عشق تو

طوفان گذشت و باغچه را چید ناگهان

*

با طعنه گفت رهگذری: عاشق که ای؟!

لب وانکرده عطر تو پیچید ناگهان

عشق تو بود آنچه مرا کشت، ها! ولی،

دنیا نوشت حادثه، نامید: ناگهان

باور نکرده بود دلم رفتن تو را!...

نفرین به هرچه فاصله، تردید، ناگهان...