وقـتی نگاهـم روی چــشمت نور پاشــید
   رندی بدون وقــفه این هـنگامه را دیــد

آن روز آبـــی آه می دانـی چـه می شـــد
   یک آشــتی در زیر گیـسو های یک بیـد

از دشت های مهـربانی هــایت این بـــار
    احساس خوش رنگم گل توحید می چـید

در انتـــــهای جــــــاری رود نگــــاهـــت
   اشگی به روی گونه هایی خیس غـلطید

پنـدار مـن می شـد رهــا یک بار دیـــگر
   دیوانه وار از کـوچه های شک و تردید

در گــیر و دار یـــک تــلاقی بی تعــارف
   قلــبم نمی دانم چــرا یــک بــاره لــرزید

یـــادت می آید زآســمان داغ احـــــساس
    بـاران رحــمت بر سـر ما هـر دو بارید

تنـها توانــستم کــنم با خــــنده ای تلـــخ
    بی اخـتیار از بـازگــشتت سخت تمــجید

می زد بر این یکی شدن در عصر گاهی
    تنــها ســکوت ریــشه داری مـهر تائید