دریا به موج زیباست ، آن را بکن مجسم
فخر زمان بیاید  ، چون آبِ  پاک زمزم

بر بام خانه ما خورشید می درخشد
با گوشه ای ز چشمش جان میدهد به عالم

رنجیده خاطرانیم از درد خودپرستی
در صدر مجلس شاه فریاد هست و ماتم

گوئی که نامداران محبوس عقل و جانند
این سرنوشت عقل است چون کارهای آدم

با اشکِ غم شود دل ، افسرده از جماعت
کار از سخن گذشته گردیده باز درهم

در عیش انتظار است فردا چو روز شادی
معشوقه چون گلی شاد گردد به چرخ اعظم

شاکی نخواهد اکنون از جعفری شهادت
ترسم فریبد آخر  دنیا  تمام  عالم

محمدرضا جعفری