چهلْ خورشيد شعله مى تابند
تا نظر مى كنم درونم را
روز هايم به شب رسيده ولى...
تا سفر مى كنم درونم را
 
سينه ام سوختْ مى كند اى واى
رنگ هاى كه در غروبم بود
سمت شرقِ دلم كباب شده
شعله هاى كه در جنوبم بود
 
كاش امشب دوباره بر گردى
زندگى را براتْ هديه كنم
سينه را پاره كنى با چاقو
منى بيچاره باز بخيه كنم
 
ساعت 8 صبح تك تك شد!
كيستى؟...گفت:" اسم من مرگ است"
گفتم از جسم من چه مى خواهى
گفتْ اهل خدا درين ارگ است

كم كم از قافيه برون رفتم
تا كه امشب رديف "درد" امد
انقدر شعر, به أتش زده شد....
ناله هاى كه ازين فرد امد
 
بس كه عمريست زهر نوشيدم
مرگ از دست من به جنگ افتاد
زندگى شاعريست با احساس
ليك از جسم من به تنگ افتاد
 
 
كس به دادم نمى رسد اينجا
هر كس از سهم خويش بى زار است
جسم من پوست مى شود هر شب
فكر كردم درون من مار است
 

ب خود امان
المان