متولّد شدم

در شعری که

عطر عبور تو در آن جاری است

و اثر انگشت مرا دارد .

واژه هایم کدر،

خاطرم مکدّر ؛

احساسم زنگ زده .

.

.

.

مشترک مورد نظر !

به باد می دهی مرا

وقتی رقص موهای رهایت

باد را به بازیچه گرفته است .

خوب می شناسم

دیوانه ای را

که ورد زبانش بود :

( ماه را بگویید : 

 تا دیدارت ، چند پلّه راه است ؟! )

بارت را بسته ای

در چمدانی که

طومار زندگی ام درهم پیچید .

مسافر!

کدام ایستگاه این ترن ،

« خوشبختی » است ؟!