خاموش شد به حرمتِ چشمت چراغ ها
بو می کشند...آمدنت را دماغ ها
اردیبهشت شد وَ زمین تن نمود گل
حسرت برند بر رخِ خوبِ تو باغ ها
تا لاله راست هرمِ نبودت در این چمن
این واژگون قصه بگوید به داغ ها
در شب ستاره ای به کنارت نشسته ام
خاموش می کنم شبِ غم از چراغ ها
سلطانِ عشق هستی و من مردِ دوره گرد
در دشت و کوه از تو گرفتم سراغ ها
حاجت نشد مترسکِ این مزرعه شوم
حتی وضوی با تو گرفتن کلاغ ها