در فکر رفتن و سفرم/ باورم نکن
راز درون و چشم ترم / باورم نکن
سرگیجه های مبهم خواب پریده ام
زنـدانـی نـبـود پـرم بـاورم نـکـن
چشمان من تجسم یک راه بیش نیست
اوهامی از وجود درم/ باورم نکن
آتش مکیده از نک انگشت من عطش
می بینی ام که بی خطرم باورم نکن
مغروری ام که شکل شکستن گرفته ام
دستم نـزن کـه تیز تـرم بـاورم نکن
......
این ها نشانه های تب عشق بود وبس
نازکتر از حریر پری می شناسمت
پیچیده ای به دور سرت ماه و آفتاب
از دور هم که می گذری می شناسمت
مقصد بهانه های پریدن/بـریـدن است
تـو انتهای هـر سفری می شناسمت
رویای کهکشانی من در غزل تویی
از هر ستاره ماه تری می شناسمت