با نفس سر ریز از هوی ، عمری تظاهر کرده ایم

دریای دل را بی جهت ، با غصه دمخور کرده ایم

درخلوتستان طمع ، احساس سیبی تازه را

با دست شیطان هوس ، ازخویش دلخور کرده ایم

قابیل ِ قاتل گشته را ، از آدمی قابل تریم

چون دخت ِ گندم خورده را هند جگر خور کرده ایم

هم درد و همدم نیستیم ، شرمنده ی هم نیستیم

پروانه و پرواز را پابست آخُر کرده ایم

دربزم شیطانی شبی ، بی شبهه شاغل گشته ایم

سهم بهشت خویش را با گندم آجر کرده ایم