از کوچه و از شهر و از دروازه بیزارم
از زندگی از عُمر , بی اندازه بیزارم
 

باور کنید آنقدر دلگیرم که بعد از این
از واژه پردازی و شعر ِ تازه بیزارم
 

مانند سَدی بغض راه سینه را بسته
از والی و از مجری این سازه بیزارم
 

کام ِ غزل از دردِ مردم , تلخ گردیده
از نشر این غمنامه و شیرازه بیزارم
 

مقصودم از این شعرها تنها تلنگر بود
اما خدا میداند از آوازه بیزارم
 

حالا تمام لحظه هایم پُر غم و درد است
از خواب , از بیخوابی و خمیازه بیزارم