ایستگاهی سرد و متروکم// های هایی منتشردر باد

غیرشلاق سیاه برف // نیست چیزی با تنم همزاد

فصل هایم بی­ گُل و بلبل // لحظه­ هایم خسته و مجروح

برسرم بارانی از ماتم// بر تنم پیراهنی از باد

وسعت تنهایی­ ام را هیچ// کوه و دشتی برنمی­ تابد

باز هم حالی نمی  ­پرسد // از من آن لیلای شیرین زاد!

چشمه­ ی خورشید خشکیده­ ست // زَمهریر درد می بارد

آتشی کوتا بسوزانم // ریشه­ ی این فصل یخ بنیاد

شانه­ های اعتمادم را // نردبان کردند و من ماندم

با نگاهی غرق در حیرت // با دهانی خالی از فریاد

سرفه کردم از گلویم خون // بر زمین پاشید و حیرانم

این همه دندان تیز و هار// از کجا بر جان من افتاد!

                        ***

درزمستانی چنین بی رحم // در زمینی این چنین دل سنگ

کی توان بار دگر رویید // کی توان بار دگر گُل داد؟