دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

آهوی کوهی دردشت چگونه دودا؟

درسدۀ نهم ترسایی حکیم ابوحفص بن احوص سغدی سمرقندی سروده بودکه :
آهوی کوهی دردشت چگونه دودا ؟
اونداردیار ، بی یارچگونه بودا ؟ !
دریغا،
تا امروز کسی نگفته است که این ، نخستین شعرِفریادگرمهاجرت و
دورازدیاری درجهان است. شعرآهوی کوهی من ، تنها تعظیمی
ازاین خامه به آن سخنور پارسی سرای سغداست وبس. ح

آهوی کوهی

یکی درروزگاران کهن ازسغد
ابوحفص آن
بهین باهوش باهوشان
که یادش جاودانی باد
نداسرداد:
که : آن آهوی ازکوه آمده دردشت
چگونه می دودآیا؟
درآن بی یاری وبی غمگساریها
چگونه می بودآیا؟
جهان زان رمزگون گفتاردراندیشه ها افتاد
دران روزان ندانستند
چراگفت اینچنین آن سغدی فحل سخنگستر
چراآهو؟
چراکوهی؟
چرادردشت وآن بی یاروبی یاور؟
*
سخن سنجان پارین حرفها یی هرکجاکشتندوبنوشتند
که : آن بوحفص نیزازاولینها بود
که راه شعررا پیمود
وچونان اولین شعرآفرینان همه عالم
سخن ازکوه گفت ، ازدشت
وازآهوی بی یاری که آنجا بود.
*
ندانستندکان گفتار
ندانستند کان گفتاربی پیرایۀ پردرد
زآهوو نه ازآهو
زکوه ودشت ونی ازکوه ونی ازدشت
چراغ هوش فردا بود
*
زبعدسده ها گاهی
که ازکوه پایه های زادگاه خود
درین دشت غریبی راه گم گشتیم
وپای کوه نوردما
درین دشت فراخ هروجب بیگانگی لنگید
همانا دیده ها مادید
که سوی چشمه سارش راه ناپیدای پرتردید
برای آهوی کوهی بی انباز
برای ما که بادیگرسرودوساز
وبادیگررموزوراز
وبادیگردواودرد
درآن دیگرزمین وهستی وپیوندروییدیم
زبعدسده ها دیدیم :
تمامی جاده ها با بیشۀ بیگانگی پیوست
همان بیگانگی دردزا وروح فرسایی
که روی دیگرش افسوس ازبگسسته پیونداست
که آن سغدی هنرمندانه اش نامید:« بی یاری»
شدن بی یار، گمراهی سنگستان دشواری
بدان گه معنی فریادآن والاهنررا نیک فهمیدیم
*
سخن ازیاریعنی عشقها، دلبسته گیهاو
همه آن همرهان ِهمدل و، همسایه ها ، همکوچه هاو مردم همراز
همه دروازه های شهروده روزی
که بودآغوشهاشان باز
همه آن اشناییهای نوشین است
که داردزادگه بسیار
که آهوی مکیده شیرگرم کوه
جهیده صخره برصخره
فتاده ناگهان دریک غریبی دشت
دران کژراه پرتردیدبی برگشت
دران راهی که اش بی همرهی همراه
ازان تنها روی، ره ناشناسی می کشد آزار
*
به یادروزگاران فرامشکار
واین گاهنامه های گنگ باید داد
که : بانگی شدفرازازسغدوبوحفص سمرقندی
سرودهجرت ودورازدیاری هزاران نسل آدم را
بزیرنیلگون پرده سرا سرداد
*
چه جانبخش ومسیحاییست آن آوا
برای آن همه آهوی کوهی فتاده درغریبی دشت
وآن دیگر
که روزدیگری آواره خواهدگشت
*
خوشا همدردی بوحفص را بادل تپیدنهاش، فهمیدن
وبا اوبعدصدها سال هم آوازگردیدن
*
ایابوحفص!
ایاوالاهنر، بیناترین بینا!
صدایت جاودان درکهکشانها پرفشان بادا !
چوناقوس دلاسایی ودلسوزی
برای هرکه آواره ، برای هرکه درغربت
برای آهوی کوهی
که یک روزی صفیرتیر
ویک روزی کژاندیشی خشم افروزِ بی تدبیر
زکهسارعزیزش تا
شب یک نا شناسا دشت می راند
وآهو بی وطن، بی هموطن، بی آسمان آبی روشن
جدا ازیار
خطوط سبزه های دشت را دشوارمی خواند
*
دریغاآهوی کوهی مگردردشت
ندانم چون دودآیا؟
نداردیاروبی یار، ای شگفتا، چون بودآیا؟

---

---

   تاریخ ارسال  :   1390/3/31 در ساعت : 13:12:19   |  تعداد مشاهده این شعر :  7142

---

---