گاهی در شعر با مضامین ومحتوایی روبرو هستیم که در خدمت قافیه قرار گرفته اند یا بهتر بگویم در بسیاری از اشعار می بینیم که همه ی شعر از قافیه تبعیت می کند.اما در این شعرتمام واژه ها در خدمت محتوا ومضمون قرار گرفته است طولانی بودن طول مصراع ها از نظر استفاده کردن به جا ازوزن وهمچنین کند بودن ریتم وزن باعث شده است تا وقتی مخاطب به پایان مصراع می رسد با شنیدن وخواندن واژه ی بیا نوعی از انتظار را تجربه کند که سرشار از تصاویر تجربه شده توسط خود مخاطب است.
میگوید شب باش ودر همین آغاز مخاطب شب را باتمام ویژگی هایش حس میکند والبته اولین حسی که به مخاطب می دهد تاریکی است و درعین این تاریکی صحبت از نور است در حقیقت شاعر میگوید تو نور هستی واز درون تاریکی با تعبیر ادامه ی یک کهکشان
مقصود خودش را به ذهن می رساند همچنین در مصراع دوم بیشتر به این نکته تاکید می کند:از پشت پرده های سیاه جهان
.به نظر میرسد شاعر با آوردن شب در ابتدای بیت از روی عمد دارد مارا با ارزش آنچه دارد از پشت پرده های سیاه و از ادامه ی کهکشان فرا می خواند روبرو می کند. این پیچش تعمدی تصاویر شروعی زیبا به شعر بخشیده است.
در بیت دوم هم به نظر میرسد شاعر با همان نگاه پیش می رود وبالانشین در ابتدای مصراع با افتادگان در مصراع دوم همان تقابل را ایجاد می کند ولی به نظر من در این بیت شاعر نتوانسته است به موفقیتی که دربیت پیشین دست یافته است برسد.هرچند مصراع دوم این بیت بسیار تاثیر گذار است.ویژگی دیگری که در این بیت ودر مصراع اول بیشتر دیده می شود هم حروفی یا واج آرایی است که به نظر من مقداری درنشست تصاویر زیبای ایجاد شده به ذهن مخاطب خلل ایجاد کرده است

اما در ادامه ی شعر و در بیت سوم اوجی که در بیت اول بود به شعر برمی گردد وبا پیچ وتاب دوباره ی تصویر وتغییری در عادت همیشگی طبیعت، مارا با فضایی دیگرگونه روبرو می کند.ما عادت داریم بشنویم باران بیا یا باران می آید وحرکت عمودی باران براساس قانون جاذبه به سمت پایین را همیشه در ذهن مجسم می کنیم ولی در این بیت قانون راتغییر میدهد وباران در رفت وبرگشتی هنرمندانه در هیات رنگین کمان از چشمان عاشق بیرون امده است.
در بیت بعد تصویری که از آیینه به دست میدهد به جای انکه دیدنی باشد شنیدنی است.کاربردآیینه به عنوان یک جزء تصویری، اینجا نموددیگری پیدا می کند و یک ارتباط شنیداری برقرار می کند.اصلا من به این نکته کاری ندارم مخاطب چگونه به آیینه نگاه میکند یا تعبیر محتوایی ومعنایی آیینه در مصراع اول چیست ولی هرچه باشد ارتباطی بین تصویر وکلام ایجاد کرده است.شعر موفق شعری است که واژه ها بیش از یک کاربرد داشته باشند در شعر.باید جان واژه ها در شعر بریزد.باید هر واژه به چندین مولفه تصویری،آوایی،شنیداری... بیانجامد.
در بیت پایانی هم تصویری از جاده ترسیم می شود وآمدن ورفتن در دومصراع آخر تصویری زیبا از جاده بدون ذکر نام ارائه می کند اضافه بر این مخاطب از ابتدا با تکرار ردیف بیا آمادگی دارد تا در جاده ی انتهایی شعر به انتظار بنشید وبا شاعر از پیش آمدن یار کنار برود وان دورتر ها را به تجربه بنشیند واز ان فاصله ی دور به تماشای آمدن مطلوب ویار بنشیند.
شعرتان سرشار وجانتان شوریده باد.برای شاعر عزیز سلامتی وشادی آرزو دارم.یاحق

سلام بر جناب محمد صالحی. در این شعر شاعر باران را فرا میخواند ویکی از زیبایی های شعر همین خلاقیت است.دوبرداشت میشود از این سطر داشت.یا اینگونه برداشت کنیم که باران را منادا قرار میدهد ومی خواهد تا باران وارد چشم بشودکه تا همین قسمت دوپدیده ای که باان آشنا هستیم معکوس میشود.بارانی که به داخل چشم میرود ویاممکن استمراد ازباران اشک باشد که باران تشبیه شده واز اشک میخواهد به چشم برگردد.منظورمن این نیست که شاعر قصدش چه بوده است میگویم این دوگونه به ذهن میرسد.
یا درموردبعدبه کسی میگوییم مانند بارانی باش ،به هیئات باران وارد چشم بشو وبه هیئات رنگین کمان بیرون بیا.اصلا قرار نیست انچه درشعر اتفاق میافتد عین قوانین فیزیکی وواقعیت طبیعت باشد.شاعر میتواند زمینرا آسمان وآسمان رازمین ببیند یا همین گونه که در ای شعر شاعر به زیبایی نگاه کرده است.از توجه تان ممنونم

لذت خواندن این شعر زیبا با نقد دقیق جناب خصلتی دو چندان می شود .بسیارعالی است هم شعر هنرمندانه ی جناب رمضانی و هم نقد کارشناسانه آقای خصلتی ولی در خصوص بیت سوم :

« باران برو به چشمم و رنگین کمان بیا» به نظرم چون حضور رنگین کمان بعد از باران است قانون آسمان و زمین به هم نمی ریزید و تنها اتفاقی که افتاده است استفاده از حرف اضافه ی « به » به جای « از » میباشد که اتفاقاً نقطه ی ضعف شعر است چرا که اگر گفته می شد :

«باران برو ز چشمم و رنگین کمان بیا » با قداعد دستور زبان سازگارتر بود . /برو به /... امر به رفتن به دور است در حالی که چشم به ما نزدیک است و «بیا به» صحیح تر است در حالیکه « برو ز » امر به رفتن از نزدیک ( همینجا) است و در این بیت سازگار تر . با این حساب چرا قانون آسمان و زمین به هم ریخته می شود ؟؟ البته در توضیح جناب خصلتی آمده است که :
/ "ما عادت داریم بشنویم باران بیا یا باران می آید وحرکت عمودی باران براساس قانون جاذبه به سمت پایین را همیشه در ذهن مجسم می کنیم ولی در این بیت قانون راتغییر میدهد وباران در رفت وبرگشتی هنرمندانه در هیات رنگین کمان از چشمان عاشق بیرون امده است."/
اما حقیر از این بیت رفت و برگشت باران را استنباط نکرده ام ( یعنی بدون توضیح چنین چیزی از شعر دستگیر نمیشود ) و میماند همان برهم خوردن دستور زبان تا قانون آسمان و زمین .

الیته این وجیزه در مقام نقد نوشته نشده است بلکه بیشتر سئوالی است ... که امیدوارم جناب خصلتی عزیز یا شاعر گرامی توضیح بیشتری بدهند تا رفع ابهام شود .
با احترام به هر دو عزیز و عذر خواهی از جسارت و اطاله ی کلام

شعر زیبایی بود
مانا باشی

احسنت احسنت.بسيار خوب

"بالانشین شهر مشاهیرعاشقی
یک شب به سمت کوچه ی افتادگان بیا"

"از پیش پای آمدنت می روم کنار
وقتی که دور دو ر شدم بعد از آن بیا"

سلام آقای رمضانی
زیبا شاعرانه ست

سلام آقای رمضانی...غزلتان را خواندم.

اما بسیار تا بسیار از نظر وزن و ردیف و قافیه تحت تاثیر غزل استاد فاضل نظری است:

اي رفته كم‌كم از دل و جان،ناگهان بيا
مثل خدا به ياد ستمديدگان بيا

قصد من از حيات، تماشاي چشم توست
اي جان فداي چشم تو؛ با قصد جان بيا

چشم حسود كور، سخن با كسي مگو
از من نشان بپرس ولي‌ بي‌نشان بيا

ايمان خلق و صبر مرا امتحان مكن
بي‌ آنكه دلبري كني از اين و آن بيا

قلب مرا هنوز به يغما نبرده‌اي
اي راهزن دوباره به اين كاروان بيا

"فاضل نظری"

زنده باشید.

کار فوق العاده زیبایی بود/دست مریزاد

قانون آسمان و زمین را به هم بریز
باران برو به چشمم و رنگین کمان بیا
شک کن به حرف آینه ها از لب خودت
یک بار هم شبیه خودت برزبان بیا
از پیش پای آمدنت می روم کنار
وقتی که دور دو ر شدم بعد از آن بیا

دست میزاد. بسیار زیبا بود. موفق باشید.