ما جــــــــــام می از ساقی میخانه ربودیم ،

بستیم در کعبه و بتخــــــــانه گشــــــودیم !
 

تندیس تو اندر کف سجــــــــــــــاده نهادیم ،

در خلوت و تنهایی خــــــــود عاد و ثَمودیم !  
 

در سلسله زلف تـــــــو گشتیم گرفتـــــــار ،
در چــــاه زَنخدان تو در حــــــــــــال فرودیم !
 

عمریست که دلداده یِ آن چشم سیاهیم ،
زنگار ز موی ســــــر و رخســــــــار زُدودیم !
 

آتشکده یِ عشق تو خــــــــــاموش نگردد ،
یک پارچه مـــــــا آتش و خاکستر و دودیم ! 

هر چند که فـــــــــــــریاد کشیدم نشنیدی ،
افسوس ، که جـز صاعقه ای هیچ نبودیم !
 

هیچَت به پس پرده اســـرار رَهی هست ؟
تا راز گشایی که چه هستیم ، که بودیم ؟ 
 

گفتا که دگر هیچ نگوییم ، چـــــرا ؟ گفت :
چون مست مِی ِ دست مــریزاد و درودیم !