بهانه‌ی غزل
نه چنان، که با تو نشسته، به کنار سایه اسیرم
به کسی نکرده دلم خو، که اسیر دایه‌ی پیرم

نه هنوز مثل پریشب، که بدون قصه بمانم
نه هنوز مثل از این پس؛ که به عشق تازه اسیرم!

منم و دلی که نگوید، به هوای خاطره مانده
منم و غمی که نباید، غزلی بهانه بگیرم
* *         
سخنی، تبسم جاری! که سکوت درد زمین است
چه شود حوالی عشقت، نفسی گرفته، بمیرم

تو بگو که در دل‌هامون، به کنار خیمه‌ی مجنون
غم و سرنوشت خودم را، چه کنم، اگر نپذیرم!

سید علی اصغر موسوی
قم -1377

************************************
استعاره در باران

... تا بهانه می‌گیرد، دل دوباره در باران
ابرهای غمگین را، پاره پاره در باران

من بهانه می‌گیرم، لحظه‌های غربت را
آه از اینکه خواهم شد، بی ستاره در باران؟!
**
در سکوت هر کوچه، لحظه لحظه می‌پیچد
این صدا: که می‌آید، یک سواره در باران!

چکه چکه می‌افتد، قطره قطره می‌ریزد
از رگ بلور شب، استعاره در باران

خوب و بد نمی دانم، آیه آیه می‌خوانم
هر چه می‌کنم با دل، استخاره در باران
* *
شعله شعله گل کردم، در خزان تنهایی
تا دلم چو خاکستر، زد شراره در باران...

سید علی اصغر موسوی
قم - 1378
*************************************
 
ادامه‌ی عشق             به: آنان که دوستشان دارم!
 
 
بیا به خاطر گل‌ها، بیا ادامه دهیم
برای رویش فردا، بیا ادامه دهیم

تو صبح تازه تر از آب و من، به حسرت تو
غروب ساحل دریا، بیا ادامه دهیم

نگاه می‌کنی و من، دوباره تشنه ‌ترینم، آه!
تو را به حق تماشا، بیا ادامه دهیم

تو رو به رو بنشین، من دو چشم می بندم
بدون آینه حتی، بیا ادامه دهیم

هنوز فرصتمان هست و باز جان داریم
پر از تبسمِ رویا، بیا ادامه دهیم

تو باش گرم خودت، من اسیر ابرویت
بدون صحبت بی‌جا، بیا ادامه دهیم

سید علی اصغر موسوی
قم - 1389
.................................................