می رفت عاشقانه به همراه آتشی

کز او بجا نماند بجز آه آتشی

خاکستر خیال مرا تا مدینه برد

اشعار زخم خورده ی افواه آتشی

از کوچه های شب زده ی بی صدا گذشت

پایان نداشت این سفر، این راه آتشی

روح مرا به سمت خود انگار می کشید

سوسوی سایه-روشن گه گاهٍ... آتشی

مردی کنار نخل غزلخوان نشسته بود

می گفت از شراره ی جانکاه آتشی

گُر می گرفت آتش غم در ستاره ها

وقتی که می دمید در آن چاه آتشی

تازد ورق به دفتر دلهای سوخته

تا خواند شرح قصه ی کوتاه آتشی

بیرون شد از نیام شب،انبوهی از شهاب

شمشیر های آخته،خونخواه آتشی

*

درصفحه ی نمور نگاهش نوشته بود...

باید بسوزد این دل آگاه آتشی

سوز فراق و غربت و سیلی ولی امان

از داغ جانگدازی درگاه آتشی

ازبس چوشمع، تا به سحر، بی صدا،گریست

کز او بجا نماند بجز آه آتشی
---------------------------------------------

یای قوافی را بجز مصرع اول, مصدری بخوانید!