/ قصّه‌ی پلنگ
تقدیم به دانش‌آموزانم از 1371 تاکنون
گوشه‌ای تنها نشسته خسته می‌نالد پلنگ
روی بازویش شکسته خاطراتی از تفنگ

یک غرور تیزپا جا مانده از آهوی دشت
رفته بر عکس همیشه سوی بیشه لنگ لنگ

جرئتی که جنگلی از پنجه‌ی او می‌شکست
می‌کشد روی زمین از درد خود پیوسته چنگ

چشم او بارانی و در آسمان ذهن او
آرزوها مثل یک رنگین‌کمان رنگ‌رنگ

لحظه‌ای از خاطرش رد شد شبیه فیلم‌ها
صحنه‌ای که بوده او با شیرها در حال جنگ

هیبت کوه و هیاهوهای جنگل ناتوان
هیکلش را می‌کشید آهسته بر یک تخته‌سنگ

تشنگی خویش‌تن را بر لب یک چشمه برد
از جراحت استراحت کرد با لختی درنگ

پابه‌پای پارس از پهنای صحرا می‌تپید
لای نیزاری طنین زاری یک قلب تنگ

آسمان.، مرغابیان درحال کوچ و ناگهان
سایه‌ی دستان صیاّد و صدایی ، بنگ ، بنگ

پوستش را کنده و پوشیده چندی بعد از آن
خانمی در یک خیابان بی خیال این پلنگ

-------------------
 ای پلنگ نوجوان این نیست آهوی چمن
چون که شد چشمان او آبستن صدها فشنگ
 تو مگر در تیررس هرگز نباشی بی‌گمان
او شکارت می‌کند ای در خیالاتت زرنگ
او نمی‌خواهد بسازد کلبه‌ای از عاشقی
می‌زند با پلک‌هایش کشتن ما را کلنگ
گر بت هندوی تو او معبدت آغوش اوست
روز آخر می‌برد خاکسترت را رود گنگ
تا شوی بیدار از احساسات خرگوشی خویش
می‌زنم با این غزل از دفترم هر روز زنگ