مادر و فرزند
 
گویند ز مادرِ کهنسال 
اندیشه نکرد نو جوانی
پرخاش کنان بر او برآشفت             
گفتا که چنینیّ  و  چنانی
عاجز شده ای ز کار کردن           
از رفتن ِ  راه  ،  ناتوانی
چون برگ ِ خزان گرفته ،  زردی       
چون سرو ِ خمیده قد  ،  کمانی
از گوشت ، نمانده برتنت هیچ            
یک پوست  و چند استخوانی
مرگت همه روزه در کمین است         
پندار مکن که جاودانی
در پاسخ آن جوان  ِ مغرور              
مادر ،  به کمال  ِ مهربانی
گفتا پسر م ، عزیز ِ  جانم                
ای چشم و چراغ ِ  زندگانی
لختی به گذشته ها بیندیش              
تا بذر ِ شرارت  نـفِشانی
آن روز که جز دامن ِ  مادر              
جسم  ِ تو نداشت آشیانی
بسیار ضعیف و زار بودی
در خویش نداشتی توانی
چشم تو به خواب هم نمی رفت        
تا گوش کنی به داستانی
اکنون که تو را توان زیاد است 
ارّابه  ، چه تند می دوانی 
فرزند ِ گلم  ،  تأمّلی کن                  
برگرد به کودکی ،  زمانی
وقتی که تو آمدی به دنیا               
در مانده ز درک  ِ آب و نانی  
مادر به تو داد شیره ی جان            
تا جان به سلامت برسانی
بسیار خطر به خود پذیرفت            
تا از تو نمود پاسبانی  
امروز که من شکسته حالم             
همصحبتی ام نمی توانی ؟
من پیرم و در مسیر مردن  
اما تو  ،  جوان و پر توانی              
ترسم که  بدون مهر مادر                    
هرگز نرسی  به کامرانی
فرزند ، دلش ازین سخن سوخت           
شرمنده شد از گران زبانی
زد بوسه به دست و روی مادر
این شعر ِ بلند ِ آسمانی
 از مادر خویش معذرت خواست      
 در پوشش ِ عشق و مهربانی
 

                   محمد روحانی ( نجوا کاشانی )