می ­روم و نمی­ رود از نظرم بهارِ تو

مثلِ کبوتری که پرواز کند به جانبی

نیست سرِ نشستنم جز سرِ شاخسارِ تو

خانه­ ی شادی و غمی، مایه ­ی فخرِ عالمی

هست «کمال  و رودکی»، مایه­ ی افتخارِ تو

هرچه که زنده بوده تاریخ، تو زنده بوده ­­ای

شاهدِ من «خجند» تو، شاهدِ من «حصارِ» تو

نغزی و پاک و روشنی، آینه­ ی دلِ منی

آینه رَشک می­برد بر تو وُ روزگارِ تو

پاک نمی­ شود ز لوحِ دلِ صاف و ساده ­ام

خنده­ ی دخترانِ زحمتکشِ پنبه ­زارِ تو

می­ رود از کنارِ تو با دلِ دوستدارِ تو

چشمه ­ی اشکبارِ تو، کودکِ بی­قرارِ تو

***

Эй ватани ягонаам! меравам аз канори ту

Мераваму намеравад аз назарам баҳори ту

Мисли кабутаре, ки парвоз кунад ба ҷонибе

Нест сари нишастанам ҷуз сари шохсори ту

Хонаи шодию ғамӣ, мояи фахри олами

Ҳаст Камолу Рудакӣ мояи ифтихори ту

Ҳар чи ки зинда буда торих  ту зинда, будаи

Шоҳиди ман Хуҷанди ту, шоҳиди ман Ҳисори ту

Нағзию поку равшанӣ, ойинаи дили манӣ

Ойина рашк мебарад бар туву рӯзгори ту

Пок намешавад зи лавҳи дили софу содаам

Хандаи духтарони заҳматкаши пунбазори ту

Меравад аз канори ту бо дили дустори ту

Чашмаи ашкбори ту, кӯдаки беқарори ту