تقدیم به اشک های پنهان پدرانی که آه در بساط ندارند در وانفسای دم عید!!!. و برای یک مرد چه قدر تلخ است ؛ شرمسار زن و بچه بودن:
 
در می زند بهار که مهمان رسیده است
وقت ِ شکوفه دادن ِ گلدان رسیده است
 
باران ِ شوق ِ ابر به پای بنفشه ها،
خورشید ِ خنده بر لب ِ ایوان رسیده است
 
در می زند بهار که هنگام ِ شادی است
هنگام ِ بوستان و گلستان رسیده است
 
حافظ بیاورید و مِی و مطرب آورید
نوبت به بلبلان ِ غزلخوان رسیده است
 
در می زند بهار و پر از گریه می شود
مردی که خنده هاش به پایان رسیده است
 
مردی که رنج می چکد از دست ِ خالی اش
مردی که روز و شب به لبش جان رسیده است
 
***
وقتی که شرمسار ِ عیالش شود پدر
فصل بهار نیست ؛ زمستان رسیده است
 
محمدرضا سلیمی
http://chardivarieejbari.blogfa.com/