برف روی قله بودم؛ سرنوشتم آب شد
آمدم دریا شوم؛ سرمنزلم مرداب شد

نه زمین بیراه آوردم نه دریا دور بود
هر چه شد از این دل واماندۀ بیتاب شد

در مدار روزهای گیج و تکراری فقط
اشتیاق لحظه­های کودکی نایاب شد

باد گاهی مقصدش بالیدن فواره نیست
گاه باید مثل سیب از شاخه­ای پرتاب شد

آسمان وقتی که دیگر عرصۀ خورشید نیست  
میشود چشمی برای دیدن مهتاب شد

وقت­هایی هم برای انتظار پلک ماست
با همان لالایی اول نباید خواب شد

ای جماعت من ولی میترسم از احوال شهر
بوسۀ گرگی اگر بر سردر آن قاب شد

دوست دارم عاشقی را از میان رسم­ها،
از میان عشق­ها؛ مهری که عالمتاب شد

از میان رخت­ها؛ خون، وز میان بست­ها؛
دست بی پروای ما وقتی به­هم قلاب شد
 
حمیدرضا نیری - اسفند 91