این قدر بس که غمی باشد و حالی برسد
عشق درد است نباید به وصالی برسد
آه ، این بخت گل آلوده چرا نگذارد
یک کف دست به ما آب زلالی برسد
حرف ناگفته که کم نیست ولی می ترسم
بغض بر بغض شود بار و به لالی برسد
پر زدن ساده ترین شیوه ی تنها شدن است
درد باید بکشد هر که به بالی برسد
بین ما فاصله آن نیست که لازم باشد
پلک بر هم بگذاریم و خیالی برسد
من و تو باید از این گردنه ها رد بشویم
کاش مردم بگذارند مجالی برسد