سرد ِ اسفندهای بی پایان ، دود شد تا شکفت نام شما
کم کم اردی بهشت پیدا شد زیر ِ سبزینه های گام شما
 
آفتاب از نگاهتان سر زد ، مهربانی غزل غزل رویید
ای سرانجام قصّه ی شب ها! ؛ روشنای خدا کلام شما!
 
آسمان باز شد ، خدا گُل کرد ، لهجه ی چشمه سار بهتر شد
ناگهان کوچه باغ را پر کرد عطر گل بوته ی سلام شما
 
نه فقط شب گرفته ی در بند ، نه فقط خستگان ِ بی لبخند
ماهتاب و ستاره و خورشید ، یک به یک چاکر و غلام شما
 
آن ، چه بود این چنین پریشان کرد گیسوان ستاره را آن شب؟!
جبرییل از مقامتان جا ماند ، هان! چه بود آن درون جام شما؟
 
از غزل هایمان زمستان را خط زدی ، ای بهار جاویدان!
سرد ِ اسفندهای بی پایان دود شد تا شکفت نام شما

   محمدرضا سلیمی
 http://chardivarieejbari.blogfa.com