تبریزِ بلخت شکرریز ... بسطامِ حالت پر از رقص
صورت مگردان ز مستان ای مطلعُ‌ الفجرِ انگور
 
ای منبع غیبیِ عشق ... ای منشأ شعله‌ی طور ...
تا در طواف خودستی ؛کیفور باشی و طیفور

ای زودِ نزدیک ... ای زود ... نزدیک تر شو تو ای زود ...
ای دیر شد ... دیر شد ... دیر... ای دور ! ای دور !  ای دور !

در عینِ شهرت غریبی ... سیبی ولی بی نصیبی
ذُالنّونِ بحر نشیبی ...  مامورِ مصلوبِ معذور !

توحید شو ! سرکشی کن ! عصیانِ چشمان من باش
تا با تو با من بیایم ... من با تو بر دارِ منصور
 
ای نَقل چشمت  تنقّل ! خورشید شو گل کن ای گل
اقرأ بربّ الفلق قُل ! نورٌ عَلَی تو ... عَلَی نور ...
 
ای پاره‌پیراهن ای ماه پیراهنت را دریدند
دشتی‌سرایانِ مجنون ، یوسف‌نوازانِ ماهور
 
چشمی به زنبق بفرما ! سوسن سرای خودت شو !
ساغر به سرخی بچرخان ! از گاهواره الی گور
 
ساحل‌صبوری کن ای سنگ بر موج‌های دف‌افشان !
هندوستانِ سماعت در ذکرِ لاهور و لاهور ...
 
پاک و پریسا شدی تو ، چنگِ نکیسا شدی تو
تردست و ترسا شدی تو چشمِ بد از چشم تو دور
 
باغِ دوچشمت اناری ... قولِ تو رنگ قناری ...
ای جذبه‌های تو جاری در اشک ؛ در نغمه ای شور
 
زنبق به شهد آمد از تو ... زنّار زیبایی ات کو ؟
بورانی از زندگی شو ... زنبور و زنبور و زنبور ...
 
شطّاحِ شاعر منم من ، علمُ الغرایب تویی تو ...
پیدا و غایب تویی تو ... در محضرِ کفر و کافور
 
در سبزه‌زاران ، بهاران ... در جمعِ بسیار یاران
از سرزمین خراسان ... از کوه های نشابور ...