سلام و درود
ارتباط خوبی بین اجزای شعر وجود دارد هم در ارتباط افقی تک تک بیت ها و هم در ساختار عمودی و دلیل عمده آن پایاینبندی موفق شعر همراه با تعلیق روایی است به عبارتی بازگشت به اصل روایت
خط کشی های جاده یعنی این خطوط مقطع منفی
روی احساس مثبتم یک ریز خط بی انتها می اندازد
اما توفیق شاعر بیش از هر اتفاق شاعرانه دیگری مدیون دو تر کیب است :) اولین تابلو ( در شروع شعر
و (دور برگردان ) در مصرع پایانی در واقع خطور این ترکیب ) دور برگردان ( جانمایه ی اولیه این شعر به لحاظ لفظی است در واقع صحنه های بعدی در فضاسازی این بیت و حتی تمام شعر تحت تاثیر (دور برگردان ) قرار دارد و از لحاظ محتوایی بی پایان جلوه می کند
پا به روی پدال شد لرزان ، چه کسی داده دست من فرمان
این همه راه دور برگردان هِی به من پشت پا می اندازد
لرزیدن پا متعدی است یعنی لرزش پا فقط بر پدال گاز نیست بلکه بر پدال ترمز نیز هست اگر در این فضا سازی دقت کنیم :
هِی به من پشت پا می اندازد (انگاه لرزش پا بر پدال ترمز را بیشتر احساس می کنیم ولفظ خطابی ) هی ) هشداری است که مسافر را در رسیدن به دور برگردان مکرر توجه می دهد اشباع در کلمه کیلومتر که مورد اشاره جناب ایزدی گنابادی است کاملا درست است و نشان از احاطه ی منتقد بر قواعد عروض است اما این اشباع کاملا طبیعی است و در صورت صرفی و نحوی واژه تغییری ماهوی ایجاد نمی کند بنا بر این پذیرفتنی است //
انچه دوست گرانقدر م علی فردوسی در باره ) من را ) و بهتر بودن ادغام این دو در ستون نظرات نوشته درست است و مطابق با دستور زبان می باشد و حقیر نیز در این باره در ستون نظرات به تعدادی از دوستان تذکر داده ام و این انفصال از آغاز رواج بی رویه آن در غزل امروز مورد انتقاد استادان زبان و شاعران صاحب سبک است مانند ) واو عطف ( در آغاز کلام که گاهی نقض غرض ا ست اما این انفصال گاهی کمتر به چشم می اید مانند :
از تو من را جدا می اندازد
به دلیل وجود تو پیش از من را در این سطر ) را ( تنها متعلق به من نیست و دراینجا
) دل من را چه کسی جز تو ( این (را )فقط متعلق به من است وقابل انتقاد خواهد بود اما به دلیل نو بودن زبان این شعر و هارمونی فوق العاده خوب محتوایی هم نشینی طبیعی کلمه ها و ترکیبها این مشکلات جزیی لفظی محو می شود در پناه حق

با سلام.آنچه در این شعر خوب به چشم می اید نوع نگاهی است که گویی برای مخاطب زاویه دیدی متفاوت ایجاد می کند. مصراع اول با گروه واژ گانی شروع می شود که مخاطب در شعر آیینی انتظارش را ندارد واین برای شعر نقطه قوت خوبی است. در بیت دوم تصویر زیبایی که از خطوط مقطع به ذهن مخاطب منتقل می شود وتضادی که با احساس مثبت ایجاد کرده است بسیار زیبا ست.حرکت خطوط مقطع وایجاد خط روی احساس نیز از ظرایف این بیت است.
بیت بعد هم با پرسشی تاکیدی آغاز میشود و آن حس ریبایی را که به هر زائر بعد از زیارت دست میدهد یعنی نوعی سبک شدن را با موفقیت به تصویر کشیده است. در مصراع دوم این بیت هم به نظر می رسد اگر « در هوا» با«به هوا»جایگزین شود قابل قبول تر خواهد بود
در بیت بعد:
دل من گرچه هر کجا رفته ولی آخر به مشهد آمده است
پای در رفته ی دل من را چه کسی جز تو جا می اندازد

در مصراع اول مفاهیم بسیار قابل قبولی جای گرفته است ولی دل را به پای در رفته تشبیه کردن ودنبال شکسته بند گشتن برای یک چنین شعری زیبا به نظر نمی رسد.برای مصراع اول هم من تغییراتی پیشنهاد میکنم اگر شاعر پسندید تغییر دهد:
دل من هر کجا که رفته ولی آخر سر به مشهد آمده است..

واین بیت:
جاده در پیش روی من تا هیچ چشمهایم به چشم آینه است
آینه ... آینه مرا یاد صحن و گنبد طلا می اندازد
بعد از هیچ اگر چند نقطه یا ویرگول بکار برود شاید مخاطب بهتر بتواند با این تصویر زیبا ارتباط برقرار کند.
نگاه راننده به جاده ای که رو به هیچ میرود ودیدن آینه ی ماشین که برایش تداعی گر ÷صحن حرم وآیینه هاست البته شاعر به جای ایینه ها گند طلا آورده است که شاید بهتر بود صحن وآیینه ها بیاورد.
یک نکته ی دیگر هم در مورد استفاده کردن بیش از اندازه از ضمیر من در کل شعر است که میشد در بعضی جا هاتغییر کند مثلا در بیت اول اگر من به ما تبدیل شود چندان فرقی نخواهد کردونمود من هم کمتر می شد
با آرزوی موفقیت بیشتر. یاحق

سلام بر شاعر گرامی
این شعر در حالیکه برای امام رضا گفته شده است اما از بسیاری از المانهای تکراری و کلیشه ای مثل کبوتر آهو ..دور شده است و این نقطه ی قوت شعر است شاعر در این شعر کوشش نموده است که وارد به تصویری شود (رفتن در جاده )که کمتر این فضا توسط دیگران تجربه شده است و این نیز قابل توجه است
و اما این تصویر کلی (جاده )با تمام جزییات آن مثل تابلو ، دور برگردان ،پدال و خط کشی قدرت بر انگیختن احساس مخاطب را ندارند چرا که فرمان و پدال از فضاهای مدرن بر خاسته اند و برای اینکه ذهن معتاد به تصاویر کلیشه ای را تحریک کنند باید در این حوزه (شعر آیینی )تمهیدی برایش اندیشید که به نظر می رسد که شاعر بتواند در اینده با کسب تجربه ی بیشتر در این فضا موفقیت های قابل توجهی کسب کند
در این شعر من دوست دارم روایت برگشت راوی از زیارت را دریافت کنم ولی نمی دانم بیت سوم و چهارم این اجازه را به من دهد ترکیب حس پر زدن (شوق برای رسیدن )و عبارت به مشهد امده است بر خلاف آنچه را که من دوست دارم دلالت می کند و اما از مصراع آخر شعر "این همه راه دور برگردان هی به من پشت پا می اندازد" چنین بر می آید راوی از مشهد بر می گردد و دور بر گردانها او را مشتاق می کنند که دو باره به مشهد بر گردد
وشاید هم کلا بنده پرتم و منظور شاعر ارایه ی یک روایت خطی از رفت یا برگشت به مشهد نبوده است
و اما دو هجای اول کیلومتر را در مصراع دوم بیت اول باید به صورت کوتاه خواند که وزن شعر جور شود کلمه انگاری نیز به گمانم به ضرورت وزن به جای انگار آمده است که انگاری به محاوره نزدیک است و شاید هم شاعر به تعمد برای نزدیک کردن شعر خود به صمیمیت این لفظ را بکار برده است که آن وقت باید بررسی شود ایا این شعر با این فضای زبانی اجازه ورود این کلمه را می دهد در مورد حروف اضافه هم "به" در "پا به روی پدال" اضافی است شاعر خود در ترکیب مشابه روی احساس مثبتم آنجا که ضرورت وزنی در میان نبوده به درستی از بکار بردن حرف اضافه به خود داری کرده است .
عبارت در هوا می اندازد هم به دلیل اینکه حرف اضافه "در" را به جای "به"بکار رفته است دچار ضعف زبانی شده است
و اما شاعر عزیز
این اشکال تراشی ها فقط به این دلیل است که وقتی در مقام حرف زدن در مورد شعری قرار می گیری باید چیزی بگویی و به عباراتی ثابت کنی که من هم هستم و گرنه شاید محلی از اعراب و منطق نداشته باشد
می گویند شخصی وارد مسجد شد کفش خود را در قسمتی از کفش کن قرار داد مردی که گویا آنجا هیچ کاره بود گفت کفش ها را از این قسمت بر دار و آنجا بگذار مرد دستور را اجرا کرد و وقتی که از مسجد بیرون می امد از دستور دهنده پرسید این جابجایی کفش ها چه دلیلی داشت مرد دستور دهنده گفت : دلیل خاصی نداشت فقط می خواستم بگویم که "من هم هستم "
در پناه حق استوار و سلامت باشید