غزلي جديد در شب‌هاي غريبي و تنهايي تهران، براي خدا

 چنان‌که گرم و روشن در خراسان دوستت دارم

تو را در سرديِ شب‌هاي تهران دوستت دارم

تو را آن‌گونه که يک طفلِ راه و چاه گم کرده

تو را آن‌گونه که يک طفلِ حيران دوستت دارم

زمين‌گير و هوايي، زخمي و خاکي و دنيايي

غريب و خسته و سر در گريبان دوستت دارم

به آساني گرفتارت، به سختي نيز بيمارت

تو را اين‌گونه سخت، آن‌گونه آسان دوستت دارم

خدايا! داغ دل را بيشتر کن... بيشترتر کن...

منِ جامانده از خيلِ شهيدان دوستت دارم