قلم گرفته که سوگ تو را شروع کند
دوباره ماه عزادری ات طلوع کند

قلم نوشت که در قتلگاه سینه زنی است
در آسمان خدا گاه گاه سینه زنی است

نوشت و خط زد و این را نوشت: کرب و بلاست
در آسمان خدا هر دقیقه عاشوراست

سری کشید قلم، نیزه ای مجسم شد
به چشم هات رسید و سپس محرم شد

شروع سینه زنی زیر بار چشمانش
هجوم لشکر خون بر مزار چشمانش

امید موج فرات است... "العطش" می گفت!
کسی که "آب حیات است "العطش" می گفت!

زبان حال نگویم که حالمان خوش نیست
تو را خیال... نه! حتی خیالمان خوش نیست...

جنون گرفته زمین را که سخت می چرخد
به دور تیغ تبرها درخت می چرخد

به گِل نشسته قلم... از دوات می گذرد
که آب از سر سرخ فرات می گذرد

سری به نیزه بلند است... سرفراز شده ست
"معاشران! گره از زلف یار باز" شده ست

"حضورِ" موی تو در باد و بوی عود آمد
"و ان یکاد" نخواندیم تا حسود آمد

هجوم "العطش" از بهت شهرمان آمد
صدای بغض شکسته از آسمان آمد

صدا به گوش کر ِ کربلا رسید... و بعد
کمان "حرمله" خمیازه ای کشید... و بعد

صدای گریه در آغوش دشت خوابید و
قلم به پای تبرهای شهر پیچید و

نوشت از همه ی دردهای باران زا
فرود اشک بر اندوه خیس دریاها

نوشت: حضرت خون خدا! بیا برخیز!
به یاد زخم تبرها... درخت ها... پاییز

بیا و درد بشر را تمام کن ای مرد!
که "مرد" واژه ی خوبی ست در مقابل درد...