بسمه تعالی

به غلام حیدر یگانه با محبت

شناخت

مردی ایستاد رو بروی کتیبه

و انگشت خویش را

با جوهری آلود

و آنگاه با غرور

انگشت خویش

                         بر روی کتیبه گذاشت

                                                                   رفت.

او در میان نقش روی کتیبه

خودرا به یاد گار ماند

درنگ

                درنگ

و حرکت در ژرفای زنده گی

اما

با هرقدم

مرد کوله باری را می کشید در قفا

چون جرمی سنگین

                  -  نقش روی کتیبه-

او با این نگاره ها

گویی پیوندی داشت

آنسان که تو بامن داری.

توانستن برد

           ونتوانستن ماند .

کابل

2 سرطان 1389

بدعت

چون آوار می ریزم

از شانه های عریان زمان

                                          بر راه

خاکسترم

در طوفان ثانیه ها

                              می غرد:

" ابتذال

                پوچی

                             بی مایه گی

مگر زمانه ام را به کجا مُهر می کند

                                                         حالیا؟"

12 سرطان 1389

کابل

سرنوشت

به خجلت تلخ مانده در حلقومِ داعی

گرهی از از احتضار

                                  زده اند

                                                        برای خاموشی.

داعی

از پیشانی خویش می ریزد

قطره

      قطره

                 بر زمین

و شب در تمامیت حنجره اش کشت می شود

و ایمان سبزش نیز

در کوچه های افتضاح

                                           کوچ می  افگند

آه، داعی

به روایت خودت نیز گریسته یی

                                               لختی در سکوت؟

20 سرطان 1389

کابل

به رزاق مامون به خاطر رفع کدورت ها

بودن و نبودن

از گیسوانت به کدام شیار تیرة شبگاهیان

                                                     شکوه برم؟

وقتی دلهره های پیرانه گی

سپید می روید بر محاسنم

                                                  و بر دلم.

من خمشی گرگ درونم را حیرانم

اینقدر سنگواره

در چه خلوتی ذوب می شود؟

من در عصاره یک تراژیدی

                                    در اندرون خودم

روایت بودن را تفسیر می کنم

و دلهره دارم از نبودن

                                   که مباد!

کابل

22 سرطان 1389

دیروز و امروز

در روایت روزگار

به تلخی ماند ه ای

                               بد شگون

که گفته اند:

سم اسپ قطغن

هرجا رسد

                 زنده گان را چپنی نماند

                                                        و کفنی مر رفته گان را.

نفرینی از چه گدازة آتشفشانی

                                                سوزناک تر  بر کشم

تا دوزخی باشد

روایت روزگارم را

                            بدان تفسیر؟

1 اسد 1389

کابل

روزگارِ من

سرنوشت

از چهار تاق آویزان

دیواری نیست ایستاده

کبوتر های فردا

آفرینه گانی چگونه اند

وقتی هوای پرواز هاشان

از حرسِ سرخ گلوله ها لبریز اند

و آشیانه ها

لانه های جا سوسی.

شتاب شتاب شتاب

رخنه رخنه رخنه

پرواز های دق

و غریوی که در آینه لبریز گشت

و انکسار

مورچه های وهم زده  یک ایلجار.

دفتر چه هارا با چه خامه یی

رنگ زنم

شعر آزادی

                 از حلق چریکی

                                          زمزمه نمی شود.

23 جوزای 1389

پروان